گزارشي از كنسرت گروه سياوش در تالار وحدت؛
باران در كنسرت همايون و سهراب
موسیقی ما - : 1- پیش از این سابقه نداشت هنرمندی از اهالی موسیقی در ماه رمضان به روی صحنه برود. به جز تک و توک اجراهایی که آن هم در سال‌های اخیر اتفاق افتاده بود. خبر کنسرت ماه رمضانی همایون شجریان از این نظر کمی عجیب بود. در هر صورت برای همایون شجریان برگزاری کنسرت در ماه رمضان ریسک محسوب نمی‌شود، چرا که بلیت‌های سالن هفتصد نفری تالار وحدت برای سه شب کنسرت گروه سیاوش در همان روزهای اول پر شد. از طرف دیگر این کنسرت قدم خوبی بود برای شکستن تابوی برگزاری کنسرت در ماه رمضان و انگیزه‌ای برای دیگر گروه‌های موسیقی که در این ماه بیشتر فعال باشند.
2- کسانی که بروشور برنامه را در دست داشتند، عجیب‌ترین چیزی که توجهشان را جلب می‌کرد، نام «باران کوثری» به عنوان طراح صحنه و لباس بود. مهم‌ترین تفاوت کنسرت اخیر همایون شجریان با کنسرت قبلی او با گروه سیاوش که سال گذشته در سالن همایش‌های برج میلاد برگزار شد، همین طراحی صحنه و لباس بود. هرچند در کنسرت قبلی هم دکور ویژه‌ای ترتیب داده شده بود، ولی در این برنامه همه چیز کمی متفاوت‌تر بود.
بخش اول برنامه با دکوری که فضایی سنتی و معنوی را تداعی می‌کرد آراسته شده بود. در پشت سر گروه دکوری چوبی قرار داشت که از ترکیب پنجره، شیشه‌های رنگی و طاقچه‌هایی که شمع‌دان‌هایی روی آن قرار داده شده بود با الهام از معماری سنتی ایرانی قرار داشت. همایون شجریان و سهراب پورناظری(خواننده و آهنگساز گروه) روی تختی چوبی نشسته بودند و باقی اعضای گروه روی صندلی‌های چوبی قدیمی که اطراف آن‌ها با شمع تزئین شده بود. همچنین جزییات جالب دیگری در طراحی دکور بخش اول مدنظر قرار گرفته بود. مانند لیوان‌ها شیشه‌های و رنگی که در میزهای عسلی اطراف هنرمندان گذاشته شده بود.
در بخش دوم برنامه دکور کاملا عوض شد و دکوری که در کابین دیگری از قبل چیده شده بود به روی سن منتقل شد به جای دکور پشت، پرده سفیدی تعبیه شده بود که کلیپ‌های از قبل ساخته شده روی آن‌ها پخش می‌شد. جای نشستن هنرمندان که به صورت غیر همسطح بود، با پارچه‌های سبز و فیروزه رنگی پوشیده شده بود. نورپردازی‌هایی که در طول برنامه تغییر می‌کرد هم بیشتر به انتقال حال و هوای دکور کمک می‌کرد.
لباس‌های اعضای گروه هم طراحی‌های خاصی داشت. در بخش اول نامه پیراهن سفید همراه با کفش و شلوار مشکی که روی پیراهن‌ها طرح‌ها غیر هم‌شکلی به رنگ‌ها سبز و آبی و قهوه‌ای کشیده شده بود. طرح‌هایی از معماری سنتی ایرانی، پرنده و دیگر نمادهایی که بیشتر فضای سنتی و ایرانی داشتند. در بخش دوم پیراهن‌های اعضای گروه تغییر کرد. در این بخش هنرمندان بلوزهای کرم رنگی که به تن کرده بودند که طرح‌هایی شبیه به پیراهن‌های بخش پیش داشت.
3- رپرتواری که پنجشنبه شب گذشته گروه سیاوش در تالار وحدت اجرا کرد با تغیییرات بسیار کمی مانند رپرتواری بود که این گروه سال گذشته در برج میلاد اجرا کردند. در بخش اول این برنامه در ابتدا قطعاتی در دستگاه نوا با تکنوازی کمانچه سهراب پورناظری و خوانندگی همایون شجریان اجرا شد. اجرای قطعات آوازی در دستگاه نوا شروعی برای بخش اول برنامه بود. بعد از اجرای قطعات ساز و آوازی، تصنیف "آیینه‌ها" با ملودی از کیخسرو پورناظری و شعری از هومن ذکایی اجرا شد. بعد از اجرای قطعه تکنوازی بربط که توسط حمید خوانساری انجام شد، تصنیف "نگار" با ملودی کیخسرو پورناظری و شعری از مهسا زمانیان اجرا شد که در آن استفاده متفاوتی از هنوازی عود و کنترباس در آن شده بود. قطعه "از عشق" با آهنگسازی سهراب پورناظری و ملودی تهمورس پورناظری از قطعات دیگر بخش اول کنسرت گروه سیاوش بود. قطعات "ضربی حجاز"، " آواز حجاز" با شعری از حافظ و سعدی و "هفت دریا" با شعری از مولانا و آهنگسازی سهراب پورناظری پایان بخش پارت اول کنسرت آیینه‌ها بود.
بخش دوم برنامه در واقع بخش بود که در اجرای قبلی در بخش نخست قرار گرفته بود. اجرایی که مورد تشویق و البته انتقاد خیلی از کارشناسان و مخاطبان قرار گرفت. این بخش که با آوازی در دستگاه اصفهان و با همراهی تنبور سهراب پورناظری شروع شد، در واقع برداشتی از موسیقی مقامی و کارهای کیخسرو پورناظری بود که تفاوت عمده‌ای با نسخه اصلی داشت. اجرای قطعه اپیزودیک "رهایی" اثر سهراب پورناظری که شامل قطعه‌های "مهتاب" با شعری از خیام، خداوندان اسرار با شعری از مولانا و جانی و صد آه با شعری از حافظ بخش پایانی کنسرت گروه سیاوش را تشکیل داد. همنوازی سازهای کوبه‌ای با اجرای همایون نصیری و حسین رضایی‌نیا بخش پرهیجان این برنامه بود. بخشی نسبتا طولانی که در اجرای پیشین هم وجود داشت.
4- شجریان و پورناظری ظاهرا دوست نداشت این شب خاطره انگیز برای علاقه مندان موسیقی ایرانی زود تمام شود. بعد از پایان قطعات اجرایی که در بروشور منتشر شده بود گروه با تغییراتی در سن برنامه و اضافه شدن نوازنده تار و سنتور دوباره به روی سن آمدند و قطعه‌ای را اجرا کردند که برای تمام حاضرین خاره انگیز بود. «جان جهان دوش کجا بوده‌ای...» قطعه‌ای ساخته مرحوم پرویز مشکاتیان با اجرای محمدرضا شجریان که در آلبوم دستان منتشر شده بود. اما جالب‌تر از آن پخش تصاویری از محمدرضا شجریان و پرویز مشکاتیان در پرده پشت گروه بود که حاضرین در سالن را به وجد آورد. همینطور همایون شجریان و آیین مشکاتیان فرزند پرویز مشکاتیان و نوازنده تنبک گروه با دیدن این صحنه منقلب شدند.
5- حسین رضایی‌نیا دف و دایره، همایون نصیری جیمبه، دم و کوزه، حمید خوانساری بربط، داریوش آذر کنترباس، اصغر عربشاهی تار، مهیار طریحی سنتور، آیین مشکاتیان تنبک و کوزه و سهراب پورناظری کمانچه و تنبور گروه نوازندگان کنسرت آیینه را تشکیل می‌دادند.
باران در كنسرت همايون و سهراب
موسیقی ما - : 1- پیش از این سابقه نداشت هنرمندی از اهالی موسیقی در ماه رمضان به روی صحنه برود. به جز تک و توک اجراهایی که آن هم در سال‌های اخیر اتفاق افتاده بود. خبر کنسرت ماه رمضانی همایون شجریان از این نظر کمی عجیب بود. در هر صورت برای همایون شجریان برگزاری کنسرت در ماه رمضان ریسک محسوب نمی‌شود، چرا که بلیت‌های سالن هفتصد نفری تالار وحدت برای سه شب کنسرت گروه سیاوش در همان روزهای اول پر شد. از طرف دیگر این کنسرت قدم خوبی بود برای شکستن تابوی برگزاری کنسرت در ماه رمضان و انگیزه‌ای برای دیگر گروه‌های موسیقی که در این ماه بیشتر فعال باشند.
2- کسانی که بروشور برنامه را در دست داشتند، عجیب‌ترین چیزی که توجهشان را جلب می‌کرد، نام «باران کوثری» به عنوان طراح صحنه و لباس بود. مهم‌ترین تفاوت کنسرت اخیر همایون شجریان با کنسرت قبلی او با گروه سیاوش که سال گذشته در سالن همایش‌های برج میلاد برگزار شد، همین طراحی صحنه و لباس بود. هرچند در کنسرت قبلی هم دکور ویژه‌ای ترتیب داده شده بود، ولی در این برنامه همه چیز کمی متفاوت‌تر بود.
بخش اول برنامه با دکوری که فضایی سنتی و معنوی را تداعی می‌کرد آراسته شده بود. در پشت سر گروه دکوری چوبی قرار داشت که از ترکیب پنجره، شیشه‌های رنگی و طاقچه‌هایی که شمع‌دان‌هایی روی آن قرار داده شده بود با الهام از معماری سنتی ایرانی قرار داشت. همایون شجریان و سهراب پورناظری(خواننده و آهنگساز گروه) روی تختی چوبی نشسته بودند و باقی اعضای گروه روی صندلی‌های چوبی قدیمی که اطراف آن‌ها با شمع تزئین شده بود. همچنین جزییات جالب دیگری در طراحی دکور بخش اول مدنظر قرار گرفته بود. مانند لیوان‌ها شیشه‌های و رنگی که در میزهای عسلی اطراف هنرمندان گذاشته شده بود.
در بخش دوم برنامه دکور کاملا عوض شد و دکوری که در کابین دیگری از قبل چیده شده بود به روی سن منتقل شد به جای دکور پشت، پرده سفیدی تعبیه شده بود که کلیپ‌های از قبل ساخته شده روی آن‌ها پخش می‌شد. جای نشستن هنرمندان که به صورت غیر همسطح بود، با پارچه‌های سبز و فیروزه رنگی پوشیده شده بود. نورپردازی‌هایی که در طول برنامه تغییر می‌کرد هم بیشتر به انتقال حال و هوای دکور کمک می‌کرد.
لباس‌های اعضای گروه هم طراحی‌های خاصی داشت. در بخش اول نامه پیراهن سفید همراه با کفش و شلوار مشکی که روی پیراهن‌ها طرح‌ها غیر هم‌شکلی به رنگ‌ها سبز و آبی و قهوه‌ای کشیده شده بود. طرح‌هایی از معماری سنتی ایرانی، پرنده و دیگر نمادهایی که بیشتر فضای سنتی و ایرانی داشتند. در بخش دوم پیراهن‌های اعضای گروه تغییر کرد. در این بخش هنرمندان بلوزهای کرم رنگی که به تن کرده بودند که طرح‌هایی شبیه به پیراهن‌های بخش پیش داشت.
3- رپرتواری که پنجشنبه شب گذشته گروه سیاوش در تالار وحدت اجرا کرد با تغیییرات بسیار کمی مانند رپرتواری بود که این گروه سال گذشته در برج میلاد اجرا کردند. در بخش اول این برنامه در ابتدا قطعاتی در دستگاه نوا با تکنوازی کمانچه سهراب پورناظری و خوانندگی همایون شجریان اجرا شد. اجرای قطعات آوازی در دستگاه نوا شروعی برای بخش اول برنامه بود. بعد از اجرای قطعات ساز و آوازی، تصنیف "آیینه‌ها" با ملودی از کیخسرو پورناظری و شعری از هومن ذکایی اجرا شد. بعد از اجرای قطعه تکنوازی بربط که توسط حمید خوانساری انجام شد، تصنیف "نگار" با ملودی کیخسرو پورناظری و شعری از مهسا زمانیان اجرا شد که در آن استفاده متفاوتی از هنوازی عود و کنترباس در آن شده بود. قطعه "از عشق" با آهنگسازی سهراب پورناظری و ملودی تهمورس پورناظری از قطعات دیگر بخش اول کنسرت گروه سیاوش بود. قطعات "ضربی حجاز"، " آواز حجاز" با شعری از حافظ و سعدی و "هفت دریا" با شعری از مولانا و آهنگسازی سهراب پورناظری پایان بخش پارت اول کنسرت آیینه‌ها بود.
بخش دوم برنامه در واقع بخش بود که در اجرای قبلی در بخش نخست قرار گرفته بود. اجرایی که مورد تشویق و البته انتقاد خیلی از کارشناسان و مخاطبان قرار گرفت. این بخش که با آوازی در دستگاه اصفهان و با همراهی تنبور سهراب پورناظری شروع شد، در واقع برداشتی از موسیقی مقامی و کارهای کیخسرو پورناظری بود که تفاوت عمده‌ای با نسخه اصلی داشت. اجرای قطعه اپیزودیک "رهایی" اثر سهراب پورناظری که شامل قطعه‌های "مهتاب" با شعری از خیام، خداوندان اسرار با شعری از مولانا و جانی و صد آه با شعری از حافظ بخش پایانی کنسرت گروه سیاوش را تشکیل داد. همنوازی سازهای کوبه‌ای با اجرای همایون نصیری و حسین رضایی‌نیا بخش پرهیجان این برنامه بود. بخشی نسبتا طولانی که در اجرای پیشین هم وجود داشت.
4- شجریان و پورناظری ظاهرا دوست نداشت این شب خاطره انگیز برای علاقه مندان موسیقی ایرانی زود تمام شود. بعد از پایان قطعات اجرایی که در بروشور منتشر شده بود گروه با تغییراتی در سن برنامه و اضافه شدن نوازنده تار و سنتور دوباره به روی سن آمدند و قطعه‌ای را اجرا کردند که برای تمام حاضرین خاره انگیز بود. «جان جهان دوش کجا بوده‌ای...» قطعه‌ای ساخته مرحوم پرویز مشکاتیان با اجرای محمدرضا شجریان که در آلبوم دستان منتشر شده بود. اما جالب‌تر از آن پخش تصاویری از محمدرضا شجریان و پرویز مشکاتیان در پرده پشت گروه بود که حاضرین در سالن را به وجد آورد. همینطور همایون شجریان و آیین مشکاتیان فرزند پرویز مشکاتیان و نوازنده تنبک گروه با دیدن این صحنه منقلب شدند.
5- حسین رضایی‌نیا دف و دایره، همایون نصیری جیمبه، دم و کوزه، حمید خوانساری بربط، داریوش آذر کنترباس، اصغر عربشاهی تار، مهیار طریحی سنتور، آیین مشکاتیان تنبک و کوزه و سهراب پورناظری کمانچه و تنبور گروه نوازندگان کنسرت آیینه را تشکیل می‌دادند.
نظرات شما عزیزان:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
